اوتیسم با خطر مرگ زودهنگام ارتباط دارد
تاریخ انتشار: ۱۴ اسفند ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۴۵۱۱۶۰۶
به گزارش جام جم آنلاین، محققان دریافتند قبل از میانسالی، افراد مبتلا به اوتیسم با میزان مرگ و میر بالاتر از حد متوسط هم به دلایل «طبیعی» مانند بیماری قلبی و هم به دلایل «غیرطبیعی» از جمله تصادفات و خودکشی مواجه میشوند.
در همین حال، به نظر میرسد که علل غیرطبیعی خطر مرگ زودهنگام را در افراد مبتلا به اختلال کم توجهی / بیش فعالی (ADHD) افزایش میدهد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
این یافته ها از تجزیه و تحلیل ۲۷ مطالعه منتشر شده به دست آمده است. در حالی که این داده ها جدید نیستند اما این بررسی همه آنها را جمعآوری کرده و تصویری ثابت را ترسیم میکند مبنی بر اینکه افراد مبتلا به اوتیسم یا اختلال کم توجهی / بیش فعالی (ADHD) اغلب به دلایل قابل پیشگیری در سنین پایین جان خود را از دست می دهند.
محققان می گویند که برای رسیدگی به دلایلی که موجب مرگ زودهنگام جوانان مبتلا به اوتیسم یا اختلال کم توجهی/بیش فعالی می شود، باید اقدامات بیشتری انجام داد.
این دلایل از شرایط سلامت روان مانند اضطراب، عدم مشارکت اجتماعی تا مصرف مواد، اختلالات رفتاری، رژیم غذایی نامناسب و چاقی متغیر است.
مدتهاست که مشخص شده است افراد جوان مبتلا به اوتیسم در معرض افزایش خطر علل خاصی از مرگ هستند.
تصادفات از جمله تصادف با خودرو یا غرق شدن از جمله آنها است. محققان خاطرنشان کردند که کودکان مبتلا به اوتیسم اغلب به سمت آب کشیده می شوند.
تشنج های کشنده از دیگر علل شایع مرگ این افراد است. زیرا افراد مبتلا به اوتیسم شدیدتر، اغلب به صرع نیز مبتلا هستند.
«فران کاتالا لوپز» محقق ارشد این تحلیل جدید، می گوید: تنها در سالهای اخیر است که مطالعات جمعیتی وسیعی به طیف وسیعی از علل طبیعی و غیرطبیعی مرگ در میان افراد مبتلا به اوتیسم پرداختهاند.
به عنوان مثال، یک مطالعه سوئدی در سال ۲۰۱۶ بیش از ۲۷ هزار فرد مبتلا به اوتیسم و ۲.۷ میلیون فرد بدون این اختلال را مورد بررسی قرار داد.
این مطالعه نشان می دهد که به طور متوسط، افراد مبتلا به اوتیسم ۱۶ سال زودتر می مردند و خطر مرگ ناشی از بیماری های قلبی، سرطان و خودکشی در میان این افراد افزایش داشت. در میان افراد مبتلا به اوتیسم خفیف، میزان خودکشی حدود ۱۰ برابر جمعیت عمومی بود.
اکنون محققان در این تجزیه و تحلیل جدید، مطالعه محققان سوئدی به همراه ۲۶ مطالعه دیگر را که در مجموع شامل ۶۲۴ هزار نفر می شود، مورد بررسی قرار دادند. در ده ها مطالعه از مطالعه های یادشده این افراد تا سنین جوانی مورد پیگیری قرار گرفتند.
این تجزیه و تحلیل نشان داد که به طور متوسط، مرگ و میر افراد مبتلا به اوتیسم یا بیش فعالی بیش از دو برابر جمعیت عمومی بود.
در میان افراد مبتلا به اوتیسم، خطرات مرگ ناشی از علل طبیعی، مانند ابتلا به سرطان و بیماری های تنفسی و همچنین علل خارجی مانند تصادفات و خودکشی، افزایش داشت اما برای جوانان مبتلا به اختلال بیش فعالی/کم توجهی، تنها آن مرگ به دلیل علل خارجی بالاتر از حد متوسط بود.
محققان می گویند: هر دو بیماری اوتیسم و اختلال بیش فعالی/کم توجهی شامل مشکلات کنترل تکانه و به طور کلی «خودتنظیمی ضعیف» هستند. همچنین افراد مبتلا به هر یک از این عارضه ها دارای میزان بالایی از مشکلات سلامتی از جمله چاقی، اختلالات خوردن، سوءمصرف مواد، اختلالات و شیوه زندگی بی تحرک هستند.
آنها معتقدند: افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است خونگیری یا سایر اقدامات پزشکی را تحمل نکنند و این می تواند تشخیص را به تاخیر بیندازد. برای والدین این کودکان ارتباط مداوم با پرستار این کودکان و ارائه دهندگان سرویس های اجتماحی مهم و حیاتی است.
اوتیسم یا درخودماندگی، گونهای اختلال رشدی از نوع روابط اجتماعی است که با رفتارهای ارتباطی و کلامی غیرطبیعی مشخص میشود. علائم این اختلال تا پیش از سه سالگی بروز میکند و علت اصلی آن هنوز ناشناخته است.
اختلال کم توجهی - بیش فعالی (ADHD) یک اختلال رفتاری رشدی است. معمولاً فرد توانایی دقت و تمرکز روی یک موضوع را نداشته، یادگیری در او کند است و فرد از فعالیت بدنی غیرمعمول و بسیار بالا برخوردار است.
این اختلال با فقدان توجه، فعالیت بیشازحد، رفتارهای تکانشی یا ترکیبی از این موارد همراه است. هر فردی با شک ADHD باید به دقت تحت نظر یک پزشک معاینه شود.
بسیاری از این افراد، یک یا چند اختلال رفتاری دیگر نیز دارند. همچنین ممکن است یک مشکل روانی مانند افسردگی یا اختلال دوقطبی داشته باشند.
منبع: ایرنا
منبع: جام جم آنلاین
کلیدواژه: اوتیسم اختلال کم توجهی بیماری قلبی بیش فعالی افراد مبتلا به اوتیسم اختلال کم بیش فعالی کم توجهی
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت jamejamonline.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «جام جم آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۴۵۱۱۶۰۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
۷ عاملی که که علائم بیماری پارکینسون را بدتر میکنند
ایتنا - بیماری پارکینسون وضعیتی است که منجر به مشکلاتی در حرکت، خواب، سلامت روان و غیره میشود. هیچ درمان کاملی تا کنون برای آن ابداع نشده است، اما داروها و درمانهایی برای کاهش علائم آن مانند لرزش، مشکل در صحبت کردن و انقباضات دردناک عضلانی وجود دارد.
بیماری پارکینسون چیست؟
این بیماری یکی از شایعترین اختلالات سیستم عصبی به حساب میآید که نخستین بار از سوی دانشمند بریتانیایی دکتر جیمز پارکینسون در سال ۱۸۱۷ میلادی توصیف شد و نام وی بر روی این بیماری قرار گرفت.
در پارکینسون، که یک بیماری پیشرونده مزمن است، افراد مبتلا به لرزش در اندامها و کندی حرکت میشوند. در ادامه روند بیماری مبتلایان ممکن است دچار اختلالات حافظه و تغییر رفتاری شوند. این در شرایطی است که مشکلات روان از جمله استرس و افسردگی نیز در مبتلایان بسیار شایع است و حدود یک سوم این افراد با دیابت دست و پنجه نرم میکنند.
دکتر آدیتیا گوپتا، جراح مغز و اعصاب، در این باره میگوید: «این بیماری زمانی رخ میدهد که سلولهای عصبی در مغز، به ویژه در بخش ‘توده سیاه’ به تدریج از کار میافتند یا میمیرند. این سلولها دوپامین تولید میکنند که یک انتقالدهنده عصبی ضروری برای هماهنگی حرکات بدن است. با کاهش سطح دوپامین، افراد مبتلا به پارکینسون دچار لرزش، سفتی، کندی حرکت و اختلال در تعادل و هماهنگی اجزای بدن میشوند.»
علت دقیق بیماری پارکینسون هنوز به طور کامل شناخته نشده است، اما اعتقاد بر این است که عامل ژنتیکی میتواند در ابتلا به آن نقش داشته باشد.
سن یک عامل خطر مهم در پیدایش این بیماری است. پارکینسون عموما برای سنین پس از ۶۰ سال مشاهده میشود اما بر اساس آمارها حدود ۵ تا ۱۰ درصد افراد حتی پیش از ۵۰ سالگی هم به این بیماری مبتلا میشوند. در اروپا تخمین زده میشود بین ۱ تا ۲ درصد از افراد بالای ۶۵ سال مبتلا به بیماری پارکینسون باشند.
علائم بیماری پارکینسون چیست؟
علائم بیماری پارکینسون می تواند از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد اما معمولا شامل مواردی نظیر لرزش به خصوص در دستها، بازوها یا پاها، سفتی یا به اصطلاح چوبشدگی عضلات، کندی نابهنجار حرکت ماهیچهها یا کندی حرکت، بیثباتی وضعیتی که منجر به مشکلات در حفظ تعادل میشود، تغییر در گفتار، نوشتار یا حالت چهره است.
علاوه بر اینها علائم اختلال در روان فرد نیز نظیر افسردگی، اضطراب و اختلالات خواب میتوانند از جمله اختلالات در خواب باشند.
چه چیزی میتواند علائم بیماری پارکینسون را بدتر کند؟
در صورت ابتلا به پارکینسون، مواردی وجود دارند که میتوانند این بیماری را بدتر کنند. این عوامل عبارتند از:
۱. استرس: واکنش طبیعی بدن به استرس شامل افزایش تنش عضلانی و بالا رفتن ضربان قلب است که میتواند باعث تشدید لرزش و سفتی عضلات در افراد مبتلا به بیماری پارکینسون شود.
تکنیکهای مدیریت استرس مانند تمرکز حواس، مدیتیشن و تمرینهای تمدد اعصاب میتوانند با تقویت و آرام کردن سیستم عصبی به کاهش این اثرات کمک کنند.
۲. کمخوابی: خواب ناکافی یا بیکیفیت، ریتم طبیعی بدن را مختل میکند و منجر به افزایش خستگی و بدتر شدن علائم حرکتی در افراد مبتلا به بیماری پارکینسون میشود. فراهم کردن زمینه خواب خوب و رسیدگی به اختلالات خواب با کمک پزشک برای مدیریت علائم پارکینسون بسیار مهم است.
۳. بیماری یا عفونت: هر گونه بیماری یا عفونت میتواند استرس بیشتری را بر بدن وارد کند و منجر به بدتر شدن موقت علائم پارکینسون شود. برای افراد مبتلا به بیماری پارکینسون مهم است که به سرعت به هر گونه بیماری یا عفونت رسیدگی کنند و مراقب حفظ سلامت کلی خود باشند.
۴. زمان یا دوز دارو: زمان و دوز مناسب داروها برای مدیریت موثر علائم پارکینسون ضروری است. اگر داروها طبق دستور مصرف نشوند، در کنترل علائم ممکن است نوسان رخ دهد.
۵. تغذیه نامناسب: سوءتغذیه یا کمآبی می تواند بر جذب دارو و سلامت کلی تأثیر بگذارد و به طور بالقوه علائم پارکینسون را بدتر کند. حفظ یک رژیم غذایی متعادل متشکل از غذاهای مغذی میتواند موثر باشد و اثربخشی داروهای پارکینسون را افزایش دهد.
۶. عدم تحرک: فقدان فعالیت بدنی میتواند به سفتی و ضعف عضلانی و بدتر شدن علائم حرکتی کمک کند. این در حالی است که ورزش منظم و حرکات کششی میتواند به بهبود تحرک، تعادل و عملکرد کلی بدن کمک کند. ترشح اندورفین در نتیجه ورزش نیز میتواند به کاهش علائم افسردگی و اضطراب یاری برساند.
۷. داروهای خاص: برخی داروهای خاص مانند داروهای ضد روانپریشی، ضد تهوع و ضد افسردگی میتوانند با سطح دوپامین تداخل کرده یا علائم حرکتی را تشدید کنند.
علائم پارکینسون چگونه مدیریت میشوند؟
مدیریت علائم پارکینسون معمولاً شامل ترکیبی از داروها، فیزیوتراپی، گفتار درمانی و اصلاح سبک زندگی است.
داروها با افزایش سطح دوپامین در مغز یا تقلید اثرات آن، علائم حرکتی را کم میکنند. فیزیوتراپی و برنامههای ورزشی از طرف دیگر میتوانند تحرک، انعطافپذیری و تعادل را بهبود بخشند.
همزمان گفتار درمانی میتواند در برخورد با مشکلات گفتار و بلع کمک کند. گروههای حمایتی و مشاوره نیز میتوانند توصیههای عملی برای مقابله با چالشهای زندگی با پارکینسون ارائه دهند.
کارشناسان میگویند برای تنظیم برنامههای درمانی و رسیدگی به هرگونه علائم یا عوارض مرتبط با بیماری پارکینسون، نظارت منظم توسط پزشک ضروری است.